اساساً برای اثبات یک گزاره ، نیاز به استدلال و منطق و استناد و ... است ، اما برای رد همان گزاره آوردن یک «مثال نقض» کافی است.

امروز زندگی در برهه ای از تاریخ را تجربه می کنیم که از سال ها قبل تلاش های بسیاری شده که این گزاره اثبات شود که غرب و تفکر حاکم بر آن راه نجات و تنها راه نجات بشر است.متفکران نظریه ها داده اند و «پایان تاریخ ها» نوشته اند ، سیاست مداران سیاست ها اتخاذ کرده اند ، قانون ها نوشته اند و برنامه ریزی ها کرده اند ، فیلم سازان فیلم ها ساخته اند و رسانه ها جریان ها ایجاد کرده اند و دروغ ها گفته اند تا فرض این مسئله ، یعنی «ناجی بودن غرب برای بشر امروز» را در ذهن مردم جهان به اثبات برسانند.

اما در این میان فقط و فقط یک نمونه کافی است که نقض کند این گزاره را و آب سردی باشد بر آتش همه ی تلاش ها و دست و پا زدن های اثبات کنندگان قضیه!

یک نمونه که باشد ، بایستد و پیش برود ، در حالی که از غرب نیست و این غرب نیست که نسخه ی پیشروی برای او می پیچد.همین یک مثال نقض کافی است که همه چیز را به هم بزند و مشروعیت جعلی و خودساخته ی غرب را در میان مردم جهان نابود کند.

حرف انقلاب اسلامی از ابتدا حرفی برای نقض این گزاره و نظام برآمده از انقلاب اسلامی ، یعنی جمهوری اسلامی در بسیاری از موارد ، همان مثال نقض برای این گزاره بوده است.

دکتر جلیلی ، در مراسم جشن دستاوردهای هسته ای ، در جمع دانشجویان ، جمله ی زیبایی بیان کردند که خلاصه ی ماجرای دعوای میان اثبات کنندگان گزاره ی "غربِ ناجی" و مثال نقض این مسئله ، یعنی ایران را به خوبی اظهار میدارد:

"مشکل غرب این است که ایران مدلی را نشان داد که نه تنها بدون آمریکا بلکه در مقابل آمریکا نیز می‌توان ایستاد و پیشرفت کرد." *

 وقتی که ادعا بشود که فقط غرب و هرکه با اوست توان پیشرفت دارد و در این بین نمونه ای پیدا بشود که نه تنها با غرب نیست که روبروی اوست و در عین حال پیشرفت میکند ، در نتیجه  طبیعی است که این نمونه موجب مشکل خواهد شد و تحمل نخواهد شد.تحمل نخواهد شد و دعوایی شکل خواهد گرفت.دعوایی که نتیجه ی آن تکلیف اثبات یا رد قضیه مورد نظر را روشن خواهد کرد.

غرب که رشته های خود را در حال پنبه شدن می بیند ، دست به هر اقدامی می زند.جنگ به راه می اندازد ، تهدید می کند ، تحریم  میکند و خلاصه از هر آنچه از دستش بر بیاید دریغ نمی کند ، تا با این حربه ها جلوی اثباتِ مثال نقض و رد قضیه خود را بگیرد.غرب میخواهد جلوی «پیشرفت» طرف مقابل خود را بگیرد.تا بگوید و اثبات کند که هرکس روبروی من است نمی تواند پیشرفت کند.

اما وقتی این حربه ها بی نتیجه می ماند و پیشرویِ مثال نقض به سمت به نابودی کشاندن همه ی فرضیه ها و نظریه پردازی ها روز به روز سرعت می گیرد ، وقتی غرب در جلوگیری از پیشرفت طرف مقابل خود مأیوس می شود ، از زاویه ای دیگر بدنبال حل مسئله می گردد و زیرکانه متبحرانه سعی میکند این مثال نقض مزاحمِ در حال پیشرفت را پای میز مذاکره بنشاند و قلم به دست او بدهد و با او توفقنامه و تفاهمنامه امضا کند و پیام بدهد که این عنصر مزاحم هم اگر میخواهد پیشرفت میکند باید با منِ غرب باشد.در واقع غرب بدنبال این است که اگر نمی تواند جلوی پیشرفت طرف مقابل خود را بگیرد ، سعی کند او را از این «طرف مقابل» بودن خارج کند و در خود هضم کند.

فلذا در عین اینکه ژست کدخدای جهان به خود گرفته ، دست و پا می زند تا با این عنصر مزاحم دهکده توافقی امضا کند و پیام مورد نظر خود را به دهکده ی جهانی بفرستد که آری! هرکس بدنبال پیشرفت است باید با من باشد!

برای غرب ، اثبات گزاره خود و حفظ هژمونی ناعادلانه ی خود بر جهان ، یک «برد» است!

و ماجرا آنجایی تأسف بار می شود که عده ای هم در دل مثال نقض این قضیه پیدا بشوند که حل مشکلات خود را در توافق با غرب بدانند و آنرا «برد» تعریف کنند و در نتیجه بدنبال یک «برد - برد» بگردند.

«برد - برد» ای که مثال نقض مسئله را رد کرده و به اثبات فرض اولیه و حل «مشکل غرب» کمک می کند.