در تاریخ خوانده ایم که علی (ع) درحالیکه در اوج غربت و تنهایی هم نوای چاه و خانه نشین بود ، یاران خاص باوفایی داشت...عجیب خاص بودند...خوانده ایم که مقداد روزی دوشادوش علی (ع) در جنگ ها شمشیر میزد و در مواقعی هم دست بر قبضه ی شمشیر و چشم در چشم علی ، منتظر اذن بود.منتظر حرکت چشم علی...با پلک زدن امامش ، تکلیف خود را می فهمید...نیاز نبود حتی علی لب به سخن بگشاید...

چنین یارانی داشت علی...اگرچه اندک ، اما بودند امثال مقداد ...

.............................................................................................

اتفاقات این چند ماه اخیر را که زیر و رو میکنیم ، جای امثال مقداد ها را در فضای سیاسی حکومت علی خالی میبینیم...

پلک زدن که هیچ ، امام جامعه بارها و بارها ، خصوصی و عمومی ، مستقیم و غیر مستقیم لب به سخن گشوده و مخاطب قرار داده ، «مثلاً یارانِ» خود را...که "وحدت ، وحدت ، وحدت" ...

هر بار هم نامه و مصاحبه و سر و صدا که اوامر شما را شنیدیم و چه و چه...

اما چیزی که دیدیم غیر از آن بود...از نامه نگاری های عجیب و غریب گرفته تا دعواهای رسانه ای و...

و این آخر هم "مجلس دعوا و رو کم کنی در دهه ی فجر"...

به این فکر کنید که امام جامعه این روزها و با دیدن این اتفاقات چه حالی دارد!!!

امامی که سراغ از "عمار" میگیرد ، "مقداد" می طلبد ... اما گویا تنهاست...گویا باید به چاه پناه ببرد... به جمکران...

اما این بار تاریخ شرمنده خواهد شد از تکرار...

این بار مسئله برای این علی فرق می کند...

این علی مردمانی دارد ، بس "مرد"...

مرد و زن ، پیر و جوان ، کوچک و بزرگ ، همه "مرد" اند...

و این مردانگی را بار دیگر تصویر خواهند کرد، برای جهانیان تا ببینند و بشناسندشان ، برای "خواص مجلس برگزار کننده" که ببینند و عبرت بگیرند و برای امامشان که ببیند و دلش آرام گیرد...

دلش آرام گیرد که امّت دارد ، نه ملّت...امّتی بس بصیر...

و از همه مهم تر نمایشی برای خدا ، که خدایا ببین این امّت را ، ببین این حمایت از امام را ... ببین و تصمیم ات را بگیر؛اللّهم عجل لولیک الفرج ... خدایا عجله کن که این مردم بیست و دو بهمنی "امام" را تنها نمیگذارند ، پس "امام" ات بفرست میانشان...

وعده ی همه ی منتظران ؛ 22 بهمن ، جای جای ایران اسلامی...